جمعه سیصد و شصت و ششم: مداومت

مولای من سلام ...

آسمان هشتم آذرماه، خاکستری بود! دود تهران را برداشته آنطور که انگار همه دادهای فروخورده را آسمان قِی کرده! آقاجان، حال مردمان دیارمان خوب نیست. باورم این نیست که اینجا کشور شماست، که انتساب این سرزمین به شما فخر شما نیست بلکه جهان مملکت شماست، چه فرق میکند آن سیاه جنوب آفریقا تا آن زرد شرق آسیا؟ دنیا، شهرشماست اما ملت ِهم‌زبان من اینطور شنیده‌اند که زیرسایه شما اداره می‌شوند و حالا زخم دارند.

آقاجانم

بلادی که آلودگی هوایش را باد و باران مدیریت کند، آلایش حاکمانش را نیز تیر غیب تقدیر تغییر خواهد داد. خواب‌ها چنان سنگین است که با هیاهوی مردم، بیدار نخواهند شد. و ما لایق این روزهاییم. تملق و چاپلوسی ما را به این روز رساند. بت سِرشتن از عالمان و روحانیون، آنها را در ورطه هلاک انداخت و مریدان سالوس زده چنان اغوایشان کردند که نقایص‌شان در چشمانشان محو شد.

حضرت صاحب

باورشان شده است که نایب شما هستند. برای کسی که به تعبیر خودشان نایب عام است، قداست و اختیار مطلقی قائل هستند که نه نواب خاص، بلکه یحتمل پیامبران نیز چنین یکه‌تازی نداشتند. والیانی که منتسب امیرالمومنین علی بودند این چنین به ملت تحکم نمی‌کردند که فلان بنده نامعصوم خدا که منتسب چند بنده ممکن الخطای دیگر است، بر خود روا میدارد!

جناب ِ امان

اینان که اهل تقوا و ورع و علم و جهاد و ریاضت بودند به این عاقبت رسیدند! وای بر من... وای بر من! از ما چه خواهد ماند؟ عاقبت ما به کجا خواهد رسید؟ هوس و ترس مثل پیچک از جانمان بالا می‌رود. الحق که نفس هزارتو است! یک کوچه را بگیری هزار کوچه دیگر باز است. ساده زیستی علاج قدرت طلبی نیست. روزه علاج ثروت اندزوی نیست. انفاق علاج غضب نیست. علم علاج عُجب نیست. همه با هم باید باشد که انسان کمال یابد و حالا میفهمم انسان کامل عجب قله رفیعی است

یا کامل

امروز که سیصد و شصت و ششمین یادداشت را مینویسم، هفتمین سال از مشق هفتگی به سرآمد. دهم آذر نود و یک این صراط آغاز شده است. هر هفته فهمم را فریاد میزنم نه به این وهم که آنچه میگویم صحیح است یا حجت. بلکه در محضر حجت نقایصم را فاش میکنم تا به مدد شما راه بر اصلاح خود باز کنم و به محک شما عیارم عیان شود. داعیه هیچ ندارم. مشرفم بر نامقداری و پرعصیانی خویش. امید دارم اما به آنکه مداومت, عاقبت علاجم می‌کند.