جمعه سیصد و هفتاد وششم : پدربودن

مولای من سلام

هفته سیصد و هفتاد و ششم، منتهی به هجدهم بهمن نود و هشت است. تمام این هفته و بالاخص روزهای پایانی را در اندیشه گذراندم پیرامون «پدربودن» و تفکر در ماهیت پدری، اینکه پدرانگی در کدامین رحِم اتفاق خواهد افتاد. گوهر پدری چیست و اساساً چرا هستی انسان متکی به زوج است؟ مگر شدنی نبود که همه چون عیسی بن مریم علیهما السلام از مادری تولد یابند؟ چرا سرشت آفرینش اینگونه است که باید پدر نیز باشد؟

آقاجانم

کدامین لذت در هستی، عمیق تر از اندیشیدن پیرامون هستی است؟ گویی آدمیزاد در کُنه َ وجود خویش، آگاهی‌خوار است. ولعی ناتمام به دانستن و دانستن. از اندیشمندان غرب الی شرق، همه را میخوانم و می‌پویم و هرکدام طعمی یافته‌اند و بویی دارند.

جناب ِ ولی

همچنان شبم خام است. چند ماه بیشتر تا آغاز چهل سالگی نمانده و به حساب قمری، نه روز تا آغاز چهل سالگی مانده. گاه در افسوسم که انبوهی از دست نیافتگی و کاستی را کی باید ترمیم کرد. بعد خود را تسلی می‌دهم که سلوک را نباید نتیجه‌گرایانه پیمود. بنانیست که تکرار دیگری و شبیه این و آن باشیم. آمده‌ایم که خود را بسازیم و خودمان با تمام افت و خیز شده است آنچه امروز هست. در تحقق الباقی نیز خود را به خدا می‌سپاریم