جمعه سیصد و هشتاد و دوم: نود و نه

مولای ِجان، سلام

نخستین روز از سال نود و نه مقارن است با جمعه سیصد و هشتاد ودوم. به اشاره تکوین، این چهارمین هفته ای است که در خلوت و گوشه می‌گذرانیم و ایام قرنطینه است. الحمدلله که مهلت چشیدن این تجربه نیز مهیا شده است و امید آنکه به دعای شما به بندگی و سربلندی سپری شود.

آقای ِمن

امیدوار به دعای مستجاب شما در حق آدمیزادگانم.

طبیعت، انشاء اله العالمین است و از او جور سر نمی‌زند. ما کاشته خودمان را درو میکنیم. سختی این روزها برما، ثمره قصورها و خطاهاست. مردم از سر بی خبری سال و ماه را نحس می‌نامند. والا نه زمین نحس است و نه زمان. زمین در میلیونها سال، بخل نورزیده در غذا دادن و سفره اش به امر رب گسترده بوده. این آدمیزاد است که ناغذا را جای غذا خورده. زمان هرگز امر به هم‌نوع کشی نکرده، این آدمیزاد است که به دریدن نوع خویش مشغول شده. نود و هشت، صفحه سپیدی بود که ما در آن تلخی نوشته‌ایم. این بنده تردید ندارد که کرونا اشارتی است از جنس تذکرات آخر الزمانی. ابناء بشر در تاریخ زیست خود ندیده اند دردی چنین به سرعت و فراگیر، به درد مشترک آدمیان بدل شود.

حضرت ِامان

اگر چه ظاهر دعا این است که حتی تسکنه ارضک طوعا و این شمایید که در زمین ساکن خواهید شد. اما در دلم اینگونه می‌فهمم که ماجرا رخ دیگری نیز دارد و این زمین است که به حضور شما تسکین خواهد یافت. ان شالله به دعای شما این درد آرام بگیرد و راه هدایت به عافیت پیش پای ما مردمان آخرالزمان گسترده شود. بد کرده ایم اما ای کاش آنقدر دیر نشده باشد که باب جبران بسته شده باشد.

حضرت صاحب

هزارهزاربار شکر که در زمانه ای زیسته ایم که توفیق مصاحبت با اولیای الهی فراهم است. آنان که همچون مویرگ، معنا را از شما یافته‌اند و بر قلوب ما تابانده‌اند حتی اگر به حضور فرصت درک نداشته باشیم. در بارش القائات بهره مندیم الحمدلله. هرازگاهی کویر دل را به نم نم وعظ ایشان احیا می‌کنیم. امسال که مدخل چهل سالگی است نیت به بندگی بیش از پیش است. تا فرصت زندگی است با شما باشیم و چون مجال دنیا نیز تمام شد باز با شما باشیم. این روزها فاتحه گوی بیمارانی هستم که غریبانه به دفن می‌روند. کاش که آن سو جمعیتی به استقبال ایشان آمده باشند

جناب ِادب

ما را مرگی مرحمت فرمایید که تشییع آن سالهای سال دوام یابد.