جمعه سیصد و هشتادم: شادی

مولای من سلام

جمعه سیصد و هشتادم رسید.

امروز شانزدهم اسفندماه یک هزار و سیصد و نود و هشت بود. به ظاهر کمی تا عید مانده اما به باطن ما کجا و عید کجا. چند روز قبل قرآن را مرور می‌کردم که ببینم در این کتاب آسمانی آیا مفهومی به نام شادی وجود دارد؟ آیا در باور ما بناست جایی هم برای شادی باز کنیم؟ اگرچه در مبارکه فرموده است که أَلا إِنَّ أَوْلِياءَ اللَّهِ لا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَ لا هُمْ يَحْزَنُونَ لکن نمیدانم آیا این میتواند معنای شادی باشد؟

آیا ما می‌توانیم به عدم ترس و عدم غم بگوییم شادی؟ آیا شادی امر عدمی است؟ حاصل جمع دو نیستی میتواند یک هستی به نام شادی باشد؟ یا باید اینطور دید که شادی وجود است و اگر دو وجود دگر حائلش نشوند به هستی خود باقی است! اما خب مگر وجود مانع وجود است؟

شادی هرآنچه که باشد؛ جایش چقدر خالی است

جناب ِمرهم

می‌گویند داغ عزیز دیدن سخت است. برای شما که ولی کامل هستید، همه خلقت عزیز است. یعنی عظمت غم شما به عدد تمام داغ‌های روزگار خواهد بود. اگر نباشد رضایت و تسلیم در عظمت وجود شما، نمی‌توان دوام آورد در برابر غمی به عظمت داغ‌های عالم. اما عزیزدل؛ پیمانه ما کم است. پیمان ما بلند. سودای زیاد داریم و سواد ناچیز. توشه کم است و کوشش مختصر اما میل به بی منتها داریم. این روزها سخت می‌گذرد.

یا صاحب

این مقدمات را عرض کردم که بگویم احدی نمی‌تواند سختی و تنگنایش را با شما که قطب اولیا هستید، مقابل بگذارد و قیاس کند. اما آقاجان؛ سیزده روز از حبس خانگی به حکم تقدیر و بیماری شایع می‌گذرد و گاهی فکر میکنم چه خوب بود آن چاه که لااقل جایی بشود فارغ از بیم شنیدن همسر و فرزند، نعره‌ای کشید! آقا در این شهر کسی سه هزار و چند روز است که حالی بدتر از ماست. در عجبم که چه صبری به او ارزانی شده؟ چه سلوکی بر او مقرر است؟ چه کاری باید تمام کند که این چنین مشقی دشوار برایش خواسته‌اید.

یا حضرت صبر

میدانم که راه بلندی باقی مانده و از آنچه باید سپری شود، مختصری گذشته است. شیب تند راه پیش رو و دره خوفناک زیر پا، صبرم را به باد میدهد. ما را مشمول دعای خود بخواهید، ما را منظور نگاه دوستان خود بخواهید. آرامش یک چشمه دارد و بس و لااله الالله. ما را از آرامش بهره مند سازید. احوال ما احوال آن قومی است که اگر کتاب دیگری از آسمان نازل می‌شد، از باب عبرت به ما ارجاع می‌دادند. ما را پناه دهید ...