جمعه سیصد و بیست و یکم: مادون

مولای من سلام

گویی صدای برخیزبرخیز کاروانی در گوشم به صدا در آمده است که پایان ِفرصت را خبر میدهد. آخ از کوچ ِکال. وای از نرسیدن و رفتن. الامان از حسرت مرگ ِقبل از بعثت. در دنیا کار به آنجا که میپنداشتم نرسید و آنچنانی که ترسیم میکردم پیش نرفت اما در عقبا امید دارم که احوال دیگری در پیش باشد و مبادا که نرسیم به آرزوی بلندی که در سر داریم.

آقاجانم

همکلامی ما با شما به برکت همکلامی شما با مادون است والا «سلطان کجا عیش نهان با رند بازاری کند؟». آنچنان که همکلامی خدا با ما به برکت همکلامی ما با مادون است و اگر بنا بود که همه هستی با همتراز خود به صحبت بنشیند، هرگز آفرینش محقق نمی شد چرا که هیچ مخلوقی همتراز با ربّ العالمین نیست.

حضرت ِدرمان

مگر نه اینکه اساس شب قدر در آن است که خداوندگار هستی بنا داشت که به مادون خود نظری افکند و بر همین اساس بود که «هُ» را نازل نمود و فرمود : إِنَّا أَنزَلْنَاهُ. یعنی اساس خلقت از تنزل شروع شده والا اگر میل به مادون نشده بود که همه چیز در همان مقام واجب، متوقف می ماند.

جناب ِجان

شاید به همین سبب است که پیامبران وا ولیای خدا عطش داشتند بر همصحبتی با عوام مردم چراکه خلقت در برابر خالق عوام است و هرچه ما به فرودست خود توجه کنیم، توجه فرادست را بیشتر خواهیم داشت. گویی صعود را باید در نزول تدارک دید. آنچنانی که برخی می پندارند که خمس و زکات و صدقه و بخشش برای از دست دادن مال است حال آنکه اینها را کسب مال است. مانند بیماری که به فصد و حجامت خود را برای خون تازه مهیا میسازد، ما به گذشت از مال، خود را برای روییدن مال نو و بیشتر آماده میکنیم. مانند باغبانی که شاخه های درخت را میپیند تا میوه های رسیده تری را دشت کند.

آقای ِمن، مولای ِمن

نشستن به پای آنانی که به ظاهر کمتر از ما میدانند، برترین انفاق است و چه بسا انفاق پیامبران همین گونه بوده. چه انفاقی برتر از بخشش عمر که ما عمر خود را صرف کنیم تا بنده ای از بندگان خدا آباد شود. و اکنون که به جمعه سیصد و بیست و یکم رسیده ایم و واپسین هفته دی ماه نود و هفت را مشق میکنیم به جنابتان پناه میبرم از این مرتبه که راندن برخی اسباب تاریکی است و ماندنشان نیز اسباب تاریکی. ندانیم چه کنیم که هم در مجالست و هم در شکستن طرد گرفتاریم.

حضرت ِپناه

روح را صحبت ناجنس عذابی است الیم ... و به شما پناه می برم از عذاب مواجهه با نفوس مزاحم.