جمعه سیصد و بیستم : آزمون ِعلی

مولای من سلام

این هفته با خودم می اندیشیدم که اگر خدا بخواهد از جداعلی، جناب ِعلی علیه السلام امتحانی بگیرد، آزمون باید چگونه باشد؟ علی را که نمی شود با مال دنیا آزمود که هرچه از دوش او بردارند، بال هایش را سبک تر کرده اند. علی را که نمی شود با سختی مناجات آزمود، که مناجات لذت و قند و شکر علی است. علی را که نمی شود با از جان گذشتن آزمود ،که علی از دنیا گذشتن برایش آغاز راحتی است آنچنان که فرمود فزتُ. علی را که نمی شود به جهاد با دشمن آزمود که علی در نبرد با باطل، جان میگیرد. پس آزمون علی چیست؟

آقای ِمن

روزها گذشت تا لحظه ای که احساس کردم پاسخ را یافته ام. علی را باید در کفّ ِتوانمندی ها و مهار خود آزمود. علی که سلطان غیرت است را باید نه به شمشیر، بلکه به غلاف نمودن شمشیر آزمود. علی که آبروی کلمه است را باید به سکوت آزمود. و عجب آزمون دشوار و جانگدازی است

حضرت ِامان

آهسته آهسته راه طی شد تا دانستم نه ... این هم پاسخ نیست! علی و سکوت؟ علی فریاد ِمحض است. آفاق و انفس پای صحبت علی نشسته اند. علی از آدم تا قیام جنابتان در حال گفتگو است. نه نه؛ علی از ازل تا ابد به بیان مشغول است. خضرها و لقمان ها پای سخنان علی نشسته اند. کدام سکوت؟ خلق به ناشنوایی خودشان گفتند سکوت ِعلی. هرجا که نشنیدند به او منتسب کردند آنچنان که ما غیبت خود را به شما منتسب نموده ایم.

جناب ِارباب

آزمون علی شاید، صبر بر ضلالت و جهاد در هدایت باشد. آزمون علی آنچنان وسیع است که پیش از تولدش در دنیا و پس از فوتش از دنیا باقی است. آزمون ِعلی همانی است که شما به آن مبتلایید. آزمون علی تعالی دادن آدمیان است. آقاجانم، ای کاش ما در آزمون شما اسباب سربلندی خود و شما باشیم. جمعه سیصد و بیستم مقارن با بیست و یکم زمستان نود و هفت را به تمنا تمام میکنم. تمنا دارم غضب را علاج فرمایید که خشم، انسانیت مرا به حیوانیتم می فروشد.