جمعه پانصد و پنجاه و سوم:‌ خیروشر

مولای من سلام ...

به تردید عمیقی رسیدم در تمام تفکیک‌ها به خوب و بد. نه از این جهت که تجربه‌ای نداشته باشم از تمایز رخدادها و حوادث یا نخوانده باشم آنچه که تحت نام خیر و شر تقسیم می‌شود؛ بلکه به این معنا که تردید دارم آیا این تفکیک‌ها در سطح است یا در عمق. اگر وجود را خیر بدانیم، هرچه تابیده خوب است و فرمود فَأَلْهَمَهَا فُجُورَهَا وَتَقْوَاهَا. همه ملهم از یک سرچشمه‌اند. گویی آنچه به نام خیر و شر و خوب و بد می‌دانیم در نسبت میان آدم‌ها معنا می‌یابد. در فضیلت تمام آنچه فضیلت می‌دانیم می‌شود تردید کرد تا آنجا که خود اخلاق می‌تواند غیراخلاقی‌ترین مفهوم باشد و یا دین آیین والضالین‌ترین ِ مردمان و در مقابل در رذیلت تمام آنچه رذیلت می‌دانیم نیز می‌شود تردید کرد چنانکه خضر کودک‌کشی را طاعت می‌دانست و ابراهیم فرزند کشی را رسالت.

آقای من

شاید چنانکه برای آدمی همواره جبر به اختیار آمیخته؛ در سایر شئون زندگی نیز شر به خیر و خیر به شر آمیخته. فرزند آمیختگی از حلاوت و مشقت است، امنیت به بهای فقدان آزادی و آزادی به بهای مسامحه در امنیت حاصل می‌شود. زوجیت، مشق توامان ملال و کمال است. نه هیچ شرّی چنان شرّ است که خیری در آن نباشد و نه هیچ خیری چنان خیر است که هیچ شرّی از آن بر نخیزد.

حضرت راه

می‌فرماید گاه شما چیزی را خیر می‌پندارید اما شر شماست و گاه چیزی را اکراه دارید اما خیر شماست. گاه مصیبت ما همان آرزوهایی است که اجابت شده است!‌ گاه غم ما همانی است که شادی می‌پنداشتیم. ما نمی‌دانیم رخدادها در مواجهه بر ما چه طعمی خواهند یافت. خیر و شر «نسبتی»‌ است که در ازای مناسبت با ما پیش‌آمدها ظاهر می‌شود. هفته پانصد و پنجاه و سوم منتهی به بیست و یکم بهمن سال یک؛ به تردید است و من تردید را دوست دارم. تردید است که آدمی را به استقبال فهم تازه می‌برد و این سفر را به شوق شما ادامه می‌دهم