جمعه ششصد و بیست و چهارم: جنایت حماقت‌آلود

۶۲۴

مولای من سلام ...

آنکه مسند نبی را غصب کرده بود؛ عاقبتش رسید به حسین‌کشی! خود را جانشین و صحابه پیامبر می‌دانستند و کار به چنان انحراف عظیمی رسید که رسوایی‌اش الا به خون جد شهید، میسر نبود. سپس در زیارات و ادعیه، جاودان‌ترین لعن‌ها را بر جان خود و تابعان و مشایعت‌گران خود خریدند.

آقای من

این سرانجام غاطب مسند نبی است. حالا شما بفرما آنکه مسند حسین را غصب کرده است به استقبال کدام جنایت راهی است؟ آنان که در سپاه یزید می‌شوریدند به طمع ملک ری و سالاریِ دنیا؛ معامله به قصد کردند اما وای بر آنها که جنایت را به نیت عبادت و با وضو و روزه مرتکب می‌شوند. جنایتِ حماقت‌آلود؛ تلخ‌ترین تراژدی آدم‌نوشته است.

جمعه ششصد و بیست و چهارم به بیست و چهارمین روز شهریور سال دو منتهی است و ارادت‌تان باقی ... چه خوش‌تر که از چشم پنهان باشید تا در چشمِ خردهای علیل از عیارتان کاسته شود. ما به خیالِ صادق نیازمندتریم تا به واقعیتی سافل